Verwondering…
1 Petrus 2 vers 13-17: “Onderwerp u dan omwille van de Heere aan alle menselijke orde, hetzij aan de koning, als hoogste machthebber, (…) tot lof van hen die goeddoen.
Want zo is het de wil van God, dat u door goed te doen het onverstand van de dwaze mensen de mond snoert; als vrije mensen, maar niet alsof u de vrijheid hebt als een dekmantel voor slechtheid, maar als dienstknechten van God. Houd iedereen in ere; heb al uw broeders lief; vrees God; eer de koning.”
De besmettingen nemen momenteel weer toe… Dankzij black Friday? Nee, dankzij ons gedrag!
Premier Rutte deed dinsdagavond voor de zoveelste keer een beroep op ons gezond verstand. Ik ben bang dat dit niet gaat lukken, dat vooral rond de komende feestdagen velen de regels niet zo nauw zullen nemen, dan krijgen we half januari weer een ‘golf’.
Er ligt voor ons gelovigen een schone taak te wachten. Eigenlijk hoef ik na de bovenstaande oproep van de apostel Petrus niets meer toe te voegen. Of toch? De eerste twee woorden van deze tekst zijn misschien wel het moeilijkst: “Onderwerp u…”. Gaat daar niet veel mis bij ons eigenwijze Nederlanders? Er kan hier niets afgevaardigd worden zonder dat er discussies volgen, zonder dat mensen het oneens zijn: altijd weer eindeloos gezever: “Ik vind…”. Wij vinden te veel, wij voelen onszelf veel te belangrijk, te onafhankelijk. Dit was even algemeen, nu het geestelijke deel, er staat: “Want zo is de wil van God…” Beseffen we dat we ons aan de wil van God moeten onderwerpen? Met deze opmerking maak ik vandaag de dag misschien geen vrienden, maar het stáát er! Niet: ‘ja maar ik’, maar ‘Uw wil geschiede!’
Ik dacht aan de voetwassing door Jezus, ik vond het in Johannes 13 vers 5: ”Daarna goot Hij water in de waskom en begon de voeten van de discipelen te wassen en af te drogen met de linnen doek die Hij om Zijn middel had.” Dát is onderwerping, dát is zelfopoffering!
Daar word ik nou stil van: stille verwondering… Er kwam een kerstlied in me op:
“Komt, verwondert u hier, mensen, ziet, hoe dat u God bemint,
ziet vervuld der zielen wensen, ziet dit nieuw geboren kind!
Ziet, die 't woord is, zonder spreken, ziet, die Vorst is, zonder pracht,
ziet, die 't al is, in gebreken, ziet, die 't licht is, in de nacht,”
Jezus onderwierp Zich aan Zijn discipelen en uiteindelijk ook aan óns en ónze zonden! Als we daarvan doordrongen zijn dan gaan we wel een toontje lager zingen: niks ‘ik vind’, niks ‘mijn belang’, niks ‘wij willen’, maar klein worden, onder de indruk raken, door Hém!
Zullen wij nu eens het goede voorbeeld gaan geven? Ons onderwerpen aan de overheid, de opgedragen regels naleven, maar vooral ons onderwerpen aan God! Dat houdt in: ons eigenbelang wegcijferen voor onze naasten én voor God. Ik kan er niets aan doen, ik kom weer bij dat lied terecht:
“O Heer Jesu, God en mense, die aanvaard hebt deze staat,
geef mij wat ik door U wense, geef mij door Uw kindsheid raad.
Sterk mij door Uw tere handen, maak mij door Uw kleinheid groot,
maak mij vrij door Uwe banden, maak mij rijk door Uwe nood,
maak mij blijde door Uw lijden, maak mij levend door Uw dood.”
In verwondering, rijk door Zijn nood…
Advent!
Dat móeten we toch uitstralen?